مثنوی مولوی به نثر روان پارسی

مثنوی معنوی کتابی است در باره کشف رازهای وصـول به حقیقت و رسیدن بـه مرتبه یقین و راه روشن خدا پرستی و آشکارتـرین بـرهان خدا شناسـی و چراغی است که روشن‌تـر از بامدادان نـور بیفشاند. این کتاب، بهشت دلهاست، چشمه‌ها و شاخسارانی دارد که نیکان در این بهشت می‌خورند و می‌نوشند و آزادگان از آن گشاده خاطر و شادمان می‌شوند. این کتاب درمان سینه‌های دردمند و زداینده زنگهای اندوه و رازگشای قرآن است. فـراوان کننده روزیهـای معنوی و بـاعث پاکسازی خـوی آدمیـان است به شرط آنکه در دست پیام‌گزاران بزرگوار و نیکوکار باشد.
کتابی است شـامل داستانهـای شگفت و نـادر و سخنان درخشان و راهنمـاییهای‌ روشن که از طـریقت پرهیزگاران سخن می‌گویـد و بوستـان خدا پرستان است؛ شالوده‌های سخن در آن کوتاه و معانی آنها بسیار است. برگرفته از مقدّمه عربی مثنوی