همپای جهانگردان ایرانی

سفرنامه‌نویسی در زبان فارسی پیشینه‌ای تابناک و هزارساله دارد. ایرانیان نکته‌سنج و باذوق که از سده‌های دور تاکنون در اقصا نقاط گیتی به سیر و سیاحت پرداخته‌اند، حاصل دیده‌ها و شنیده‌های خویش را در نامه‌هایی زیبا و خواندنی به یادگار بازنهاده‌اند، دراین مسافرت هزارساله مسافران ما گوناگونند، از شاعر و حکیم و پزشک و نقاش گرفته تا بازرگان و دانشجو و سیاستمدار و وزیر و فقیه و روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه. بنابراین طبیعی است که سفرنامه‌های آنان نیز گوناگون و متنوّع باشد، حتّی در مواردی که مسیر مسافرت یکسان است ره‌آورد سفر همسان نیست چه هرکس دنیا را ازدریچه چشم خویش نگریسته است؛ برزگر باران را دیده و گازُر آفتاب را.
این کتاب در دو بخش و چهارده فصل نوشته شده، بخش اول‌کتاب بیشتر به مسائل کلی سفرنامه‌نویسی اختصاص یافته و در بخش دوم، سفرنامه‌ها از لحاظ موضوعی دسته‌بندی شده و از جهات گوناگون به نقد و تحلیل هرسفرنامه پرداخته شده‌است. در گفتار پایانی مشخصات سفرنامه خوب برشمرده شده و برای آنان که در آینده می‌خواهند سفرنامه بنویسند ارائه طریق شده‌است.
جذّابیت سفرنامه‌ها برای بسیاری از خوانندگان، از ادبیات داستانی بیشتر است، چه فضای گفتگوها در سفرنامه‌ها از داستانها واقعی‌تر است، به دلیل همین جذّابیت است که برخی از داستان‌نویسان، قصّه‌های خویش را همچون ماجرایی سفرگونه نوشته‌اند. علاوه برآن، با توجّه به فناوریهای نوین، بسیاری از سفرنامه‌ها به کار ساختن نمایشنامه و فیلم سینمایی نیز می‌آید.